ਆਓ
ਭੈਣ ਜੀ ਆਓ, ਲੈ ਜਾਓ ਮੋਮਬਤੀਆਂ ਤੇ ਕਰਲੋ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ! (ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਤੋਂ ਲਿੱਤੇ
ਸਟਾਲ ਤੇ ਮੋਮਬਤੀਆਂ ਵੇਚ ਰਿਹਾ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਬੋਲਿਆ) !
ਹਰਨਾਮ ਕੌਰ : ਹੈ ? ਗੁਰਪੁਰਬ ਦੇ
ਮੌਕੇ 'ਤੇ ਮੋਮਬੱਤੀ ਜਲਾਉਣ ਨਾਲ ਗੁਰੁ ਸਾਹਿਬ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ? (ਜਾਣ-ਬੂਝ ਕੇ ਅਨਜਾਣ
ਬਣਦੀ ਹੈ!) ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਓਂ ਨਹੀਂ ਦਸਿਆ ਵੀਰ ? ਮੈਂ ਤੇ ਸੋਚਦੀ ਸੀ ਕੀ ਚੰਗਾ ਜੀਵਨ ਜੀਉਣ ਨਾਲ
ਅਤੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਰਾਹ ਤੇ ਚਲਣ ਨਾਲ ਗੁਰੁ ਸਾਹਿਬ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਨੇ !
ਦੁਕਾਨਦਾਰ : ਇਹ ਦੋ ਮੋਮਬਤੀਆਂ ਬੱਚੇ
ਵਾਸਤੇ ਵੀ ਲਵੋ .. ਤਾਂਕਿ ਇਹ ਵੀ ਗੁਰੂ ਘਰ ਨਾਲ ਜੁੜ ਸਕਣ !
(ਇਤਨੇ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਹੈਡ-ਗ੍ਰੰਥੀ ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨਿਕਲਦੇ
ਹਨ... ਹਰਨਾਮ ਕੌਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕ ਲੈਂਦੀ ਹੈ )
ਹਰਨਾਮ ਕੌਰ : ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ, ਇੱਕ
ਗੱਲ ਦੱਸੋ ਕਿ ਜੱਦ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕੀ ਇਹ ਸਭ ਕਰਮ ਮਨਮੱਤ ਹਨ ਤੇ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ
ਕਿਓਂ ਨਹੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਨਮਤਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਦੇ ?
ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ : ਭੈਣ ਜੀ, ਮੈਂ ਸ਼ੁਰੂ
ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਿੱਤੀ ਸੀ, ਪਰ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਡਾਂਟਿਆ ਕੀ ਸੰਗਤਾਂ ਦਿਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ
ਨਾਲ ਖਿਲਵਾੜ ਨਾ ਕਰੋ ! ਜੋ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਰਨ ਦਿਓ, ਆਪਣੀ ਗੁਰਮਤ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰਖੋ
ਵਰਨਾ ਕਿਧਰੇ ਹੋਰ ਨੌਕਰੀ ਵੇਖੋ ! ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਵੀ ਬੱਚੇ ਪਾਲਨੇ ਨੇ ਭੈਣ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ
ਦੇ ਮੂੰਹ ਕੌਣ ਲੱਗੇ ? ਦੁਖ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕੀ ਇਹ ਮਨਮਤ ਕਿਵੇਂ ਫੈਲ ਰਹੀ ਹੈ
! ਕੀਮਤੀ ਸੰਗਮਰਮਰ ਲਗਾ ਕੇ ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਮੋਮ ਤੇ ਅੱਗ ਨਾਲ ਖਰਾਬ ਕਰ ਦੇਣਾ ਕਿਥੋਂ ਦੀ ਸਿਆਨਪ
ਹੈ ? ਬਸ ਵੇਖਾ ਵੇਖੀ ਭੇੜਚਾਲ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ ! ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਚਾਹੁਣ ਤੇ ਇਹ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਇਥੇ ਨਜ਼ਰ
ਨਾ ਆਉਣ ਪਰ ....... (ਠੰਡਾ ਹਉਕਾ ਭਰਦਾ ਹੈ ...)
ਹਰਨਾਮ ਕੌਰ : ਆਮ ਸਿੱਖ ਗੁਰਮਤ ਆਪ
ਜੀ ਪਾਸੋਂ ਹੀ ਸਿਖਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਆਪ ਹੀ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਡਰ ਨਾਲ ਚੁੱਪ ਬੈਠੇ ਹੋ ਤੇ ਫਿਰ ਤੇ ਗੁਰਮਤ
ਦਾ ਭੋਗ ਪੈਣਾ ਪੱਕਾ ਹੈ ! ਬਾੜ ਹੀ ਖੇਤ ਨੂੰ ਖਾ ਰਹੀ ਹੈ! ਰਖਵਾਲਾ ਹੀ ਬਾਗ ਦਾ ਦੁਸ਼ਮਨ ਬਣ
ਬੈਠਾ ਹੈ !
ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ : ਭੈਣੇ, ਮੈਂ
ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹਾਂ ... ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕੀ ਗੁਰਮਤ ਨੂੰ ਵਿਸਾਰ ਕੇ ਹੀ ਮੇਰੀ ਪੇਟ ਦੀ ਭੁਖ ਸ਼ਾਂਤ
ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਮਜਬੂਰ ਹਾਂ ! ਮੈਂ ਅੱਜ ਕੁਛ ਕਹਾਂਗਾ ਤੇ ਕੱਲ ਹੀ ਕੋਈ ਦੂਜਾ ਗ੍ਰੰਥੀ ਆ
ਜਾਵੇਗਾ, ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਵੀ ਘਟ ਤਨਖਾਹ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ! ਫਿਰ ਨੌਕਰੀ ਕੀ ਤੇ ਨਖਰਾ ਹੀ ? ਜੋ
ਮਾਲਕ ਕਹੇ ਅਸੀਂ ਤੇ ਓਹੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ... !
ਹਰਨਾਮ ਕੌਰ ਦੁਖ ਨਾਲ ਭਰੀ ਉਨ੍ਹਾਂ
ਵਾਲ ਵੇਖਦੀ ਹੈ ਤੇ ਬੋਲਦੀ ਹੈ .. “ਮਾਲਕ ਕਹੇਗਾ ਕੀ ਖੂੰਹ ਵਿਚ ਛਾਲ ਮਾਰੋ ਤੇ ਕੀ ਮਾਰ ਦਵੋਗੇ
?
ਗੁਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਹੋਇਆ ਅੱਖਾਂ ਨੀਵੀਆਂ ਪਾ ਕੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ
ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ! ਹਰਨਾਮ ਕੌਰ ਵੀ ਮਨਮਤ ਦਾ ਭੰਗੜਾ ਵੇਖ ਦੇ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਪੈਂਦੀ ਹੈ !
ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਮਨਮਤ ਦੇ ਢੋਲ ਵਾਂਗ ਗੂੰਜਦੀ ਹੈ ..... “ਆਓ, ਲੈ
ਜਾਓ ਮੋਮਬਤੀਆਂ ਤੇ ਕਰਲੋ ਗੁਰੁ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ !”
