Main News Page

ਬਲਬੀਰ ਨੂੰ ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋਂ ਆਏ ਨੂੰ ਦੋ ਹਫ਼ਤੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।ਇਕ ਹਫ਼ਤਾ ਪਿੰਡ ਰਹਿ ਕੇ ਉਹ ਹਫ਼ਤੇ ਕੁ ਲਈ ਬੰਗਲੌਰ ਵਲ ਚਲਿਆ ਗਿਆ ਤੇ ਅੱਜ ਹੀ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਰਾਤ ਦੇਰ ਹੋਏ ਘਰ ਪਹੁੰਚਾ। ਸਪੀਕਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਘਰ ਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਲੰਬੜਾਂ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਕੈਨੇਡਾ ਤੋਂ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰੇ ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਬਲਬੀਰ ਦੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ, “ਪੁੱਤ, ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸੱਦਾ ਪੱਤਰ ਆਇਆ ਹੋਇਐ, ਹੁਣ ਆਰਾਮ ਕਰ, ਸਵੇਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰੇ ਭੋਗ ‘ਤੇ ਵੀ ਜਾਣੈ”।

ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਵਾਲ਼ੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਾ ਤਾਂ ਗੇਟ ਦੇ ਕੋਲ਼ ਹੀ ਕਨਾਤਾਂ ਲਾ ਕੇ ਉਹਲਾ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਕ ਪਾਸਿਉਂ ਕਨਾਤ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਸੀ, ਉਹਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਸਾਹਮਣੇ ਝਿਊਰਾਂ ਦਾ ਮੱਘਰ ਭੱਠੀ ਕੋਲ਼ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਮੱਘਰ ਨੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਦੇਖ ਲਿਆ ਸੀ। ਮੱਘਰ ਨੂੰ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਕਹਿਣ ਲਈ ਬਲਬੀਰ ਕਨਾਤ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੜ ਗਿਆ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਪੰਜਵੀਂ ਜਮਾਤ ਤੱਕ ਇਕੱਠੇ ਪੜ੍ਹੇ ਸਨ। ਮੱਘਰ ਦੇ ਕੋਲ਼ ਹੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਪਿਆ ਸੀ। ਦੋ ਭੱਠੀਆਂ ਹੋਰ ਸਨ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਦੋ ਹੋਰ ਹਲਵਾਈ ਬੈਠੇ ਸਨ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲ਼ ਵੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਗਿਲਾਸ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਬਲਬੀਰ ਰਾਜੀ ਖੁਸ਼ੀ ਪੁੱਛ ਕੇ ਪਾਠ ਵਾਲ਼ੇ ਕਮਰੇ ਵਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਬਾਹਰ ਜੋੜਿਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਉਹਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਭਾਈ ਅਤੇ ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਦੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਮੋਹਣ ਨਾਲ਼ ਹੋ ਗਈ।

ਭਾਈ ਜੀ ਬੋਲੇ, “ਲਉ ਜੀ, ਆਹ ਵਧੀਆ ਗੱਲ ਹੋਈ ਸਰਦਾਰ ਬਲਬੀਰ ਸਿਉਂ ਹੋਰੀਂ ਵੀ ਆ ਗਏ। ਅੱਜ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਚਨ ਬਿਲਾਸ ਵੀ ਸੁਣਾਂਗੇ। ਮੈਂ ਤੇ ਮੋਹਣ ਸਿਉਂ ਦੀਵਾਨ ਸਜਾਉਣ ਬਾਰੇ ਹੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਕਰਨ ਲਈ ਬਾਹਰ ਆਏ ਸਾਂ”।

ਮੋਹਣ ਬੋਲਿਆ, “ਭਾਈ ਜੀ, ਰਾਗੀ ਜਥੇ ਨੂੰ ਦੇਣਾ ਸਿਰਫ਼ ਅੱਧਾ ਘੰਟਾ, ਤੇ ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਦਸ ਮਿੰਟ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਈ ਐ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਦੂਰੋਂ ਦੂਰੋਂ ਆਏ ਹੋਏ ਐ। ਰਾਗੀਆਂ ਦਾ ਘਾਟਾ ਮੈਂ ਪੂਰਾ ਕਰ ਦਊਂ, ਹੋਰ ਪੰਜ ਸੌ ਵਾਧੂ ਰੱਖ ਦਊਂ ਵਾਜੇ ‘ਤੇ”।

“ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਡੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ” ਭਾਈ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਗਏ।

ਰਾਗੀ ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਉਸਤਤੀ ਕਰਨ ਲਗਿਆਂ ਇਹ ਵੀ ਨਾ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਇਹ ਸਾਰਾ ਝੂਠ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ‘ਚ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹਨ। ਪਿੰਡ ਰਹਿੰਦਾ ਭਰਾ ਮੋਹਣ ਪੱਕਾ ਨਸ਼ੇੜੀ, ਹਰੇਕ ਨਾਲ਼ ਲੜਨ ਝਗੜਨ ਵਾਲ਼ਾ ਤੇ ਗੱਲ ਗੱਲ ‘ਤੇ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਣ ਵਾਲ਼ਾ ਅਵੈੜ ਸੀ, ਪਰ ਰਾਗੀ ਸਿੰਘਾਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਅੱਜ ਰਾਜਾ ਹਰੀਸ਼ਚੰਦਰ ਬਣਾ ਕੇ ਹੀ ਸਾਹ ਲੈਣਾ ਹੈ। ਮੋਹਣ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਵਾਰ ਵਾਰ ਘੜੀ ਵਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਰਾਗੀ ਸਿੰਘਾਂ ਦੇ ਦੋ ਚਾਰ ਮਿੰਟ ਹੀ ਬਾਕੀ ਰਹਿ ਗਏ ਤਾਂ ਮੋਹਣ ਨੇ ਪੰਜ ਸੌ ਦਾ ਇਕ ਕੜਕਵਾਂ ਨੋਟ ਵਾਜੇ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਜਿਸ ਦਾ ਭਾਵ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਸਮਾਪਤੀ ਕਰ ਦੇਣ।

ਫਿਰ ਵਾਰੀ ਆਈ ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੀ। ਉਸ ਨੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀਆਂ ਟੂਕਾਂ ਦੇ ਦੇ ਕੇ ਅੱਜ ਦੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਅਤੇ ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਕੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਮਸਲਿਆਂ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ। ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਬੋਲਦਾ ਰਿਹਾ, ਮੋਹਣ ਉੱਸਲਵੱਟੇ ਹੀ ਲੈਂਦਾ ਰਿਹਾ।

ਦੀਵਾਨ ਦੀ ਸਮਾਪਤੀ ‘ਤੇ ਭਾਈ ਜੀ ਨੇ ਦੋ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਚੜ੍ਹਾਵੇ ਦੀ ਮਾਇਆ ਗਿਣ ਦੇਣ। ਮੋਹਣ ਬੋਲਿਆ, “ਭਾਈ ਜੀ, ਇੰਜ ਹੀ ਰੁਮਾਲੇ ‘ਚ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਲੈ ਜਾਉ, ਉੱਥੇ ਗਿਣਦੇ ਰਹਿਓ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੜਾ ਸੋਹਣਾ ਪਤੈ ਟੈਮ ਹੈ ਨੀ ਸਾਡੇ ਪਾਸ”। ਮੋਹਣ ਮਹਾਰਾਜ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਨੂੰ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਭੇਜਣ ਲਈ ਕਾਹਲ਼ਾ ਸੀ। ਨਾਲ਼ ਦੇ ਕਮਰੇ ‘ਚੋਂ ਗਿਲਾਸਾਂ ਅਤੇ ਜੱਗਾਂ ਦਾ ਖੜਾਕਾ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਭਾਈ ਜੀ ਨੇ ਜਲਦੀ ਜਲਦੀ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਮਹਾਰਾਜ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਵਿਦਿਆ ਹੋਈ। ਉੱਥੇ ਬੈਠੇ ਪ੍ਰਾਹੁਣਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਵੇਂ ‘ਗਿਆਨ’ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਬੀਅਰ-ਬੱਤੇ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਨਾਲ਼ ਦੇ ਕਮਰੇ ‘ਚ ਹੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੀ ਗਿਲਾਸ ਖੜਕਦੇ ਸੁਣ ਲਏ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ‘ਚੋਂ ਕਈ ਉਸ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਇਉਂ ਭੱਜੇ ਜਿਵੇ ਤ੍ਰਿਹਾਇਆ ਪਸ਼ੂ ਪਾਣੀ ਵਲ ਨੂੰ ਦੌੜਦਾ ਹੈ।

ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਬਾਹਰ ਕੋਠੀ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ‘ਚ ਆ ਗਿਆ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਕਈ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਿਆ, ਸੋ ਕਈ ਵਿਅਕਤੀ ਉਸ ਨਾਲ਼ ਗੱਲੀਂ ਜੁੱਟ ਗਏ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਹਾਲ-ਚਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਤੇ ਕਈਆਂ ਨੇ ਦੀਵਾਨ ਵਿਚ ਕਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਉਹਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ‘ਤੇ ਤਬਸਰਾ ਕੀਤਾ।

ਵਰਾਂਡੇ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਲਾਈਨ ਲਗਾ ਕੇ ਪੰਜ ਛੇ ਚੋਪੜੇ ਹੋਏ ਬੋਦਿਆਂ ਵਾਲ਼ੇ ਬੈਰੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ। ਲੋਕ ਪਲੇਟ ਲੈ ਕੇ ਵਿਚ ਖਾਣ ਵਾਲ਼ੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਪੁਆਉਂਦੇ ਤੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਕੇ ਖਾਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ। ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਰਾਗੀ ਜਥੇ ਦੇ ਇਕ ਮੈਂਬਰ ਨੇ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਸਰਦਾਰ ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਜੀ, ਆ ਜਾਓ, ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਲੰਗਰ ਛਕ ਲਉ”

“ਲੰਗਰ ਕਿੱਥੇ ਐ ਗਿਆਨੀ ਜੀ, ਇਹਨੂੰ ਜੇ ਰੋਟੀ ਕਹੋਂ ਤਾਂ ਠੀਕ ਐ। ਗਿਆਨੀ ਜੀ, ਗੁੱਸਾ ਨਾ ਕਰਿਓ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਦਾ। ਤੁਸੀਂ ਲੋਕ ਹੋ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਦੇਣੈ ਗੁਰਮਤਿ ਦਾ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਇੰਜ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਕੇ ਛਕੋਂਗੇ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬੀਆਂ ਕਬਾਬੀਆਂ ਦੀ ਬਣਾਈ ਹੋਈ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਲੰਗਰ ਕਹੋਂਗੇ ਤਾਂ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਨੂੰ ਡੁੱਬਣ ਤੋਂ ਕੌਣ ਬਚਾ ਸਕਦਾ ਹੈ”?

ਜਿੰਨੇ ਲੋਕ ਰੋਟੀ ਖਾ ਰਹੇ ਸਨ ਸਭ ਦੇ ਮੂੰਹਾਂ ‘ਚ ਬੁਰਕੀਆਂ ਫੁੱਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਰਾਗੀ ਸਿੰਘ ਦਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤਾ ਹੀ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਸੀ। ਉਸ ਸ਼ਾਇਦ ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਪਛਤਾਅ ਰਿਹਾ ਸੀ।